یادداشت : 400 ضربه ، فرانسوا تروفو

چهارصد ضربه برای من فیلم غمناکی است . چهارصد ضربه  یادآور دوران سخت و تلخ و دیرگذر مدرسه است . این قوطی کبریت ( مدرسه ) با آن قوانین مزخرف برای نوجوان هایی مثل آنتوان که در دوره حساسی زندگی میکنند . دوره ای که هویت و شخصیت آدم ساخته میشود . آنتوان نمادی از همه بچه هایی است که در یک چهارچوب مشخص جایی ندارند . آنها سرشار از انرژی اند . خلاق هستند و به دنبال رهایی و آرامش اند . آرامشی که نه در مدرسه و نه در خانه پیدا نمیشود . شخصیت آنتوان برگرفته از خود تروفو است . او دوران سختی را سپری کرده است و به قول خودش هیچ خاطره خوبی ندارد . او در آن دوران ، سینما را به زندگی ترجیح میداد او فیلم دیدن را به مدرسه ترجیح میداد . آنتوان نه دورغ گو بود و نه شرور او تحمل این فشار ها را نداشت . فقر مشکل او نیست بلکه نبود پدر و مادر در کنارش است و خیابان را به خانه ترجیح میدهد . 400 ضربه فیلمی است که هر کدام از ما تکه هایی از داستان را تجربه کردیم . تنفر از معلمانی که بدون شوق و ذوق و علاقه درس های کسل کننده را به ما دیکته میکردند . دانش آموزانی که نهایت تلاششان گرفتن نمره خوب بود آن هم نه برای کسب علم بلکه فرار از دست نصیحت های احمقانه پدر و مادر هایشان . 400 ضربه زندگی پر ماجرای تروفو این فیلمساز بزرگ است اما فیلمی دردناک برای امثال تروفو که لذت بخش ترین قسمت آن فرار از زندگی و پناه بردن به فیلم و فضای تاریک سینماست .